Hierbij een persoonlijk stukje in het kader van het 100-jarig bestaan van WZ&PC Purmerend.

Mijn naam is John Colina en ik ben 56 jaar. Ik speel al zo lang waterpolo bij WZ&PC dat ik niet meer exact weet hoe oud ik was dat ik begon met waterpolo. Ik schat dat ik 9 of 10 jaar was dat ik begon. Dat betekent dat ik in 1975 of 1976 ben begonnen. Ik speel nog steeds wat inhoud dat ik inmiddels 47 of 48 jaar waterpolo beoefen.

Ik ben in aanraking gekomen met de sport waterpolo door mijn toenmalige buurman Bert de Jonge. Deze was toen waterpolotrainer bij WZ&PC. Voor die tijd heb ik diverse sporten gedaan zoals honkbal en judo. Bert vroeg of ik niet eens zin had om mee te trainen op een zondag. Trainingen waren in die tijd onder andere op zondagochtend van 9 tot 10 uur. Vanaf die tijd ben ik gaan waterpoloën en doe dat nog steeds.

Mijn zus heeft ook nog een aantal jaren wij WZ&PC waterpolo gespeeld en mijn vader heeft nog een jaar de herenjeugd (nu jongens onder de 18) gecoacht toen ik in dat team speelde. Daarnaast ben ik nog een aantal jaren scheidsrechter geweest. Er was een periode dat er een groot tekort was aan scheidrechters en de bond een regel instelde dat een vereniging per twee teams een scheidrechter moest leveren. Om deze reden hebben een aantal leden waaronder ikzelf onze verantwoording genomen en zijn scheidsrechter geworden.

Het grappige is dat ik naast het sporten ook voor mijn werk veel in zwembaden kom. Ik werk als installatie adviseur bij Sportfondsen Nederland, een onderneming die dienstverlener voor en exploitant van zwembaden en overige sportaccommodaties is.

In die hoedanigheid kom ik veel in zwembaden. Daarbij kom ik veel bekenden tegen waar ik tegen en mee heb gespeeld, maar ook zeer bekende waterpoloërs. Zo waren wij voor de nieuwbouw van Sportplaza Mercator (het oude Jan van Galenbad) in Amsterdam op zoek naar een partij voor het onderhoud van het buitenterrein. Daarvoor hadden wij een afspraak met Ton Buunk van het gelijknamige hoveniersbedrijf. Ton Buunk was en is een bekendheid in het Nederlandse waterpolo. Hij heeft viermaal Nederland vertegenwoordigd bij de Olympische spelen

Een andere keer moest ik een onderhoudsrapportage maken voor een aantal zwembaden in de kop van Noord-Holland, waaronder zwembad de Wirg in Winkel. Kom ik daar Jan Stuijt tegen die er onder andere zwemonderwijzer was en ons ‘wegwijs’ moest maken in het zwembad. Met Jan heb ik jaren in het eerste herenteam gespeeld. Jan wist dat ik kwam en ik kreeg direct een fotoboek onder mijn neus met foto’s van het jaar dat wij kampioen zijn geworden.

De laatste anekdote waar ik mee wil eindigen betreft het Moby Dick toernooi in Nieuw Amsterdam waar wij al jaren naar toe gaan. De eerste keer dat ik daar naar toe ging was het nog vrij kneuterig en daarbij doel ik in dit geval op de sanitaire voorzieningen. Er waren namelijk maar enkele toiletten. Moby Dick is een groot internationaal waterpolotoernooi in een natuurbad waar een groot aantal teams aan meedoen en op het terrein wordt gekampeerd. Die betreffende zaterdag gingen wij met de deelnemende spelers van WZ&PC naar het lokale Chinese restaurant. Naast de kwaliteit van het eten werd hier door bijna alle spelers op die avond ook de kwaliteit van het sanitair getest. Inmiddels bestaat dit restaurant niet meer. Of dat hier wat te maken heeft gehad?

Bob is secretaris van de vereniging geweest van 1983-2005, waarvan de laatste 4 jaren tevens penningmeester.

Sinds 1975 is hij betrokken geweest bij de vereniging, dit vanwege zijn zoon Richard die voor zwemlessen kwam.

Richard heeft daarna waterpolo gespeeld en nog jarenlang de jurytafel gecoördineerd en zelf ook gejureerd.

Toen Richard ook in andere baden wedstrijden moest spelen werd Bob actief bij de vereniging, eerst kinderen heen en weer rijden naar uitwedstrijden, later als secretaris.

Zijn vrouw Ali heeft ook een tijd de ledenadministratie en de kassadiensten gedaan.

Bijzondere anekdotes kwamen zo niet opborrelen maar Bob gaf aan dat hij juist de gezelligheid en betrokkenheid waardeerde. Zeker het Pinkstertoernooi bij ons en het waterpolotoernooi van Moby Dick in Nieuw Amsterdam ( Drenthe.)

Het was soms zo koud op die toernooien dat ze vanwege de kou niet eens in hun tentje konden slapen maar moesten uitwijken naar slapen in de auto.

Het Pinkstertoernooi is in 1e instantie opgezet voor waterpolo. Jaren later werd het een gecombineerd toernooi van waterpolo en wedstrijdzwemmen. Dat ging niet helemaal goed qua coördinatie en nu is het alleen een wedstrijdelement.

Ook geeft hij aan dat het clubhuis een gemis is. Bij de Wilgenhoek konden ze altijd uitwijken, tijdens het Pinkstertoernooi naar de Bep-kantine van de korfbalvereniging. Deze bleef altijd open na een wedstrijd en dat gaf in de avonduren een gezellig verblijf.

Als penningmeester kwam Bob wel eens in bijzondere situaties, ook toen waren er mensen met betalingsproblemen en moest hij veel moeite doen om de contributie te innen.

Verhalen genoeg en Bob heeft jarenlang alle administratie bewaard en opgeslagen.

Ook kwam er nog een oude WZ&PC vlag tevoorschijn. Het ontwerp kwam ook van zijn hand.

Bob blijkt ook degene te zijn die het huidige logo heeft ontworpen, heel mooi en het gaat al jaren mee.

Voorheen was er ook een vaste clubavond, elke donderdag en dat gaf ook een saamhorigheid. De reden dat het stopte was dat zwembad “ De Wilgenhoek” de uren op de donderdagavond zelf wilde invullen voor hun doelgroepen.

Piet heeft in 1967 zijn A diploma in het Sportfondsen bad in Zaandam gehaald. (“Ik voel de haak van de badjuf op die hoge badrand, NOG onder mn oksel priemen….”). Alle volgende zwemdiploma’s werden bij WZ&PC gehaald.

In die tijd gaf ‘Opa Moerbeek’ ook nog zwemles bij de club. In de winter was dat ook weer in Zaandam. Vooral kinderen ‘water vrij’ maken in het ondiepe gedeelte. Kinderen waren gek met hem en hij met kinderen. “Ik herinner me nog goed wat mijn ouders vertelden; De kinderen moesten dan onder zn ‘poortje’ doorzwemmen. Hij gaf ze dan een enorme zet om onder m door te komen maar hij keek nooit achterom of ze ook wel weer boven kwamen! Tot onrust van de ouders die vanaf de koffiecorner zaten te kijken naar de zwemles”.

In 1967 werd Piet dus lid van de vereniging. Daar heeft hij zijn B,C,D,E en F gehaald. Oh nee zijn E diploma heeft hij overgeslagen omdat het hem maar niet lukte om een zweefduik te maken. Pas toen de hoekduik ook werd geaccepteerd lukte het Piet wel om direct zijn F diploma te halen.

Na alle diploma`s heeft hij wel een paar jaar bij recreatief en wedstrijden gezwommen. Hij heeft toen wel wat clubrecords gehaald maar doordat hij niet de juiste techniek onder de knie kreeg moest hij het voornamelijk hebben van kracht. Op zich vond hij de wedstrijden wel leuk maar het was altijd en vroeg opstaan en in de winter naar Zaandam of Monnickendam dus de animo werd wat minder. Hij heeft toen 1x waterpolo geprobeerd en is daar niet meer mee gestopt. Dat was toch meer zijn ding.

Dus vanaf ongeveer 1970 over op waterpolo. Alleen 3 of 4 jaar onderbroken door studie. Wel onder andere goede training gehad van Henk Appelman en Bert de Jonge en later Gideon Reemnet.

Ook toen werd er overigens behoorlijk `geklierd`: de oude capjes waren zwart aan de ene kant en wit aan de andere kant, zonder oordoppen. Je kon ze dichtknopen, opblazen, mee gooien, slaan en allerlei andere rottigheid mee uithalen.

Naast zijn eigen wedstrijden werd hij coach voor het aspiranten meidenteam, alwaar zijn zus Ada ook in speelde. Ada had lang meegetraind met zijn groep met jongens, kon daarin goed meekomen en had een hard schot. Langzaam kwamen er weer meer meiden bij en kon er weer een damesteam worden geformeerd.

Verjaardagen werden nog uitbundig gevierd en als het meiden team bij Piet thuis was werd de tactiek doorgenomen. Daar is de pindarots/nogablok met Smarties tactiek ontstaan. Weet niet of die nog bestaat maar we kunnen ons er wat bij voorstellen, toch?

Piet heeft van alles meegemaakt bij waterpolo; van kampioen worden tot ruige wedstrijden tot hilarische momenten. Meestal dragen (of droegen) de jongens 2 zwembroeken over elkaar en dat was niet voor niks. Zo werd Piet een keer te grazen genomen in een wedstrijd en werd zijn zwembroek aan flarden getrokken. Laat hij nu net die wedstrijd maar 1 zwembroek aan te hebben. Tja….

Piet werd gevraagd door het bestuur om weer een jeugdteam op te starten. Ook daar heeft hij goede herinneringen aan. Samen met Koos de Ruiter. De trainersopleiding in Zeist gevolgd. Het hele team had daar waterpolokamp. De adspirant trainers gaven de lessen dan aan de waterpolo kinderen. Een win win situatie waarbij waterpolo en ontspanning door elkaar liepen. Het hele team was mee, dat was prettig! Ze zijn zelfs kampioen geworden in de competitie en 2x hoog geëindigd op het NK.

In 2010 is Piet opnieuw als trainer aan de slag gegaan, nu omdat zijn zoon Pieter graag waterpolo wilde doen en er waren wel oudere jongens die door Carlo werden getraind maar even niemand voor de jongere kinderen.

Piet zijn wens om nog 1x samen met zoon Pieter in dezelfde wedstrijd te spelen is helaas net niet gelukt door artrose in heupen en schouders en die ellendige corona lockdowns.

Bij het 90 jarig bestaan van de vereniging is Piet `Lid van verdienste` geworden. Mooie eretitel

In 1959 of 1960 ben ik lid geworden tot 1978.

Daarna trainer bij een andere vereniging

In 1997 /1998 ben ik teruggekomen als lesgever/trainer.

In 2017 erelid geworden dus nog steeds lid.

Vorig jaar ben ik gestopt als trainer van de wedstrijdgroep.

10 jaar terug zou ik ook stoppen maar de toenmalige trainer ging weg dus ben ik nog even door gegaan.

In 2017 zou ik echt stoppen, er was een nieuwe trainer, die zou ik nog even helpen in het nieuwe seizoen met inwerken.

Als afscheid had de ploeg voor mij een prachtig cadeau: Een dagje Circuit Zandvoort .

Maar helaas ging die trainer weg, en ik wilde de vereniging niet in de steek laten en door!!!!

Ongeveer twee jaar terug aangegeven dat ik zou stoppen en ben toen de trainingen gaan afbouwen.

Eerst van 6 x op de kant naar 4 a 5 trainingen naar vorig seizoen 2 x en daarnaast de aller jongsten training gegeven (nog wel alle schema’s verzorgt tot eind van het seizoen 2021-2022).

Wij zijn een echte zwemfamilie, mijn vader is nog penningmeester en/of secretaris geweest, ook de springplank werd nog een aantal jaren door ons verzorgd. Rond de tafel lopen en elke keer een blad pakken tot de krant compleet was, nietje er in en op de stapel.

1 iemand tikte de stukjes op een stencil, dit werd op een stencil machine geplakt en de inkt in de trommel zorgde ervoor dat het op papier kwam, de machine moest je met de hand ronddraaien. Soms had je je handen vol inkt, en het gebeurde ook wel eens dat het stencil stuk ging dus dan kon je weer overnieuw typen

Twee van mijn zussen zijn kamprechter en scheidsrechter geweest .

Mijn schoonfamilie zat ook in de vereniging; schoonmoeder (Nel Eggers) was wedstrijd-secretaris en schoonvader (Jan Eggers) secretaris.

Ook zij hebben de Springplank enkele jaren gemaakt.

De laatste 4 zijn echter allemaal overleden.

Mijn dochters Corine en Janine zijn nu gestopt met zwemmen.

Corine is 2 x Nederlands Kampioen op de 100 en 200 rug geworden.

Janine heeft vele 2e en 3e prijzen op de lange afstanden behaald. Op de NK’s 400m en de 800 zowel op de korte baan 25m als op de lange baan 50m

Corine heeft ook nog op de kant geholpen bij de trainingen.

En Agnes heeft ook altijd in de top 10 van Nederland gezwommen, op de 100 m schoolslag .

Zo zie je maar; de hele familie aan het zwemmen!

Wat anekdotes:

-Bij een waterpolo wedstrijd in zijkanaal E bij de Kroosduikers, de watertemperatuur was 14 graden, wat gaan we doen poloën of weer naar huis! Spelen en dus erg koud worden. Na de wedstrijd lekker een ijsje eten!

-Niet zelf meegemaakt maar van mijn zwager gehoord, in Den Helder poloën, in het Marsdiep op doel gooien, het doel raakte weg in een golf of te hoog op een golf, bal in de golf: einde wedstrijd.

-Wedstijd zwemmen in de Wilgenhoek 50 m open bad, op 25m een lijn over het bad en daar moesten de kinderen dan op aantikken De tijdwaarnemers stonden aan beide zijkanten te klokken.

-Nog een tijd in de Wilgenhoek een wedstrijd gehad die gesponseerd werd door de NNC.

Toen was er ook veel aandacht voor het zwemmen in de krant.

-Voor 1974 op zondag morgen naar het zwembad in Zaandam Zaanland met eigen vervoer voor zover ik weet.

-Ook vanaf 1970 een aantal uren in Monnickendam getraind totdat in 1974 het overdekte bad klaar was.

Mijn naam is Karin Döderlein de Win-Schouwink. Ik ben als 7-jarig meisje lid geworden van WZ&PC, dus in 1975….Ik heb alle afdeling gehad van de club, Recreatief, Selectiezwemmen en nu Waterpolo. Om lid te worden moest ik eerst mijn C-diploma halen. Dit heb ik snel gehaald in de Wilgenhoek in de Zuidoostbeemster.

Na een jaartje bij de recreatief te hebben gezwommen mocht ik naar de selectie. Jippie! 6x in de week trainen om 6 uur ’s ochtends. Na een aantal jaartjes ook nog een extra training vanuit de regio. Op zaterdagochtend in Beverwijk weer anderhalf uur zwemmen. We hadden een leuke groep in de selectie. Een leuke, gezellige groep meiden en jongens bij elkaar. In die tijd hebben we veel leuke dingen gedaan, zoals wedstrijden in het buitenland, Duitsland en Engeland. We sliepen toen bij gastouders, we spraken de taal toen nog niet dus het was met handen en voeten communiceren. Ook hadden we ons eigen Pinkstertoernooi. Maar ook na de clubkampioenschappen een feest in de Doele! Super gezellig! We hebben ook een paar keer meegedaan met een nachtmarathon zwemmen. Heel bijzonder om dit met een leuke gezellige groep te doen. Op mijn 14e brak ik mijn elleboog. Ik sprong van de schommel en kwam het verste, nl. in het ziekenhuis in Purmerend. Ik kon toen niet meedoen aan de clubkampioenschappen maar het feest in de Doele was er niet minder gezellig om! Mijn vader en moeder waren in die tijd ook zeer actief betrokken bij de club. Mijn vader was hulptrainer en toen Jacques Tolsma, de hoofdtrainer langer op vakantie ging heeft mijn vader de trainingen overgenomen. Mijn moeder verzorgde tijdens de wedstrijden het intreegeld en de drankjes voor de officials. Het weekend was voor hun gevuld. Zaterdag op het voetbalveld en zondag in het zwembad.

Ook heb ik mijn trainersdiploma gehaald en heb twee jaar lesgegeven bij de Recreatief, om te kijken of er talentjes tussen zaten die konden doorstromen naar de selectie. Toen was ik al met talenten bezig, doorstromen en ontwikkelen. Nu in mijn huidige werk doe ik dit ook.

Op mijn 18e heb ik de overstap gemaakt naar het waterpolo. Ik had eerst een paar keer meegedaan en vond dit zo leuk maar ook gezellig, Marja Karhof en Caroline Ubbels hadden de overstap al gemaakt dus het was niet zo raar dat ik ook ging. Daarnaast 2x trainen, niet meer vroeg je bed uit en niet het hele jaar door wedstrijden. En ook bij de polo elk jaar een super en gezellig Toernooi, Moby Dick in Nieuw-Amsterdam. Hier gaan zowel de Dames als de Heren nog elkaar jaar naar toe. Op Valentijnsdag 1988 kreeg ik een bloemetje thuis en uiteindelijk kwam ik erachter wie dit had gestuurd, een leuke jongen ook van de waterpolo, Huub. Daar ben ik nog steeds mee getrouwd. Nu al 28 jaar. We hebben elkaar leren kennen in de Wilgenhoek en nu wonen wij op het oude zwembadterrein in de Zuidoostbeemster. Er waren nog meer stelletjes binnen de waterpolo. Met elkaar hebben we een aantal jaren in de waterpolo-commissie gezeten. Huub en ik waren het contact tussen de waterpolo en selectie. Vanuit deze commissie hebben we het waterpolo goed neergezet, al zeg ik het zelf! Ook ben ik trainster/coach geweest van de jongste pupillen. Op zondagochtend training geven en de wedstrijden begeleiden. In 1 jaar zijn we zelfs met deze jonge kinderen kampioen geworden. Allemaal nog in de Wilgenhoek.

Na een aantal jaar was er bij de Dames veel verloop. Er stopte de nodige dames en met een team van 7 Dames kan je de competitie niet in. Ik heb toen de overstap gemaakt naar ZV Hoorn, samen met Marga Dekker. Daar heb ik nog een paar jaar heerlijk polo gespeeld om toch uiteindelijk weer terug te keren naar WZ&PC. Er waren weer genoeg Dames om de competitie mee in te gaan. Huub speelde nog steeds bij WZ&PC en het was toch wel makkelijk om samen te trainen en op dezelfde avond thuis te spelen. Zeker toen we kinderen kregen. Toen ik zwanger was van beiden heb ik doorgetraind tot

aan de bevalling. Ze waren bang dat ik in het zwembad zou gaan bevallen maar zo gek ben ik nu ook weer niet. Na de eerste heb ik na 6 weken weer mijn eerste wedstrijd gespeeld omdat ze te kort aan Dames hadden..pffff. Maar ik kijk hier nog steeds met veel plezier op terug. Ook wanneer ik training gaf op de zondag gingen mijn jongens mee. Ze waren al vroeg gewend aan wedstrijdgeleden in zwembad. Alleen mijn oudste zoon heeft nog twee jaar polo gespeeld maar kon dit uiteindelijk niet combineren met zijn anderen sporten.

In 2015 zijn we met de Dames kampioen geworden in onze klasse. Dit is nog nooit gebeurd in de geschiedenis van WZ&PC. Dit was een team van jong en ervaren door elkaar en nog steeds hebben we dit als Dames, een team van jong en ervaren! Altijd top om dit mee te maken. Daarna ging het met het Dames waterpolo de goede kant op. Er kwamen steeds meer dames om te waterpoloën bij WZ&PC. Zo veel zelfs dat we twee teams hadden. De bedoeling was om de ervaren dames in het eerste team te laten spelen. De jonge meiden in het tweede team om uiteindelijk deze groep door te laten schuiven naar het eerste team. Maar helaas door blessures en toch een aantal die stopten bleef er maar 1 Damesteam over.

In 2020 ben ik geopereerd en kon ik geen wedstrijden meer spelen, trainen nog wel. Maar wat mis ik het spelletje om te doen. Om toch betrokken te blijven ben ik nu trainster (op de maandagavond) en coach van de Dames. We hebben een mooi team van jong en ervaren door elkaar heen. We doen goed mee in de competitie en ik ben ervan overtuigd dat er wel weer gaat lukken om kampioen te worden!

Aan deze lange periode van verbonden zijn aan de club heb ik nog steeds een aantal van mijn

Marga is sinds 1967 lid van de vereniging. Ze had toen al haar A en B diploma via het schoolzwemmen gehaald.

Ze heeft meegedaan aan de clubkampioenschappen in 1967. Dat was het begin van haar WZ&PC carrière.

Ze kwam er zwemmen in een bikini die haar moeder had gemaakt, die zat nog niet zo strak en gegoten als de huidige lycrapakjes. Dus wat gebeurde er: Bij het duiken vanaf het startblok eerst je broekje ophijsen en je topje naar beneden trekken, dan pas vaart zetten. Bij elk keerpunt hetzelfde verhaal. Toch won ze de 100m vrije slag bij onder de 12 jaar.

Daardoor werd ze benaderd om aan de selectie mee te gaan doen.

Dat wilde ze wel en kreeg ze ook een clubzwempak van haar ouders, was ze gelijk van dat gesjor af.

Marga heeft dat een paar jaar gedaan maar was al redelijk snel overgestapt op waterpolo. Een tijdje heeft ze beide gedaan maar dat werd in die tijd nog gezien als een onwenselijke combinatie. Ze kwam in contact met waterpolo omdat er op de woensdagavond een vaste verenigingsavond was. Na de training van de selectie wat de waterpolo training en werd het poloveld opgebouwd en dat vond ze heel interessant . Marga had nl ook een aantal jaren handbal gespeeld dus gooien met de bal kon ze wel en redelijk zwemmen ook. De ideale combi voor waterpolo.

De 1e waterpolowedstrijd: Marga werd door Ruud Wiersma van huis gehaald omdat er volgens hem te weinig meisjes waren om te spelen. Ze wist duidelijk nog niet alle spelregels, een paar waren op weg naar de wedstrijd uitgelegd, maar omdat ze handbal had gespeeld had ze een goed schot. Ze had al 4 doelpunten gemaakt toen iemand van de tegenpartij een overtreding op haar maakte. De scheidsrechter maakte het gebaar met 4 vingers in de lucht.

-Marga wist niet wat dat betekende dus gooide ze de bal maar ergens heen. Nee dat was niet goed.

-Toen gooide ze de bal maar naar nr 4 van de eigen partij. Nee weer niet goed.

-Toen gooide ze de bal maar naar de nr 4 van de tegenpartij: Nee, weer niet goed

Uiteindelijk werd ze door de scheidsrechter naar de kant gehaald en kreeg ze uitleg dat dat een strafworp was. “ Oh een penalty riep ze verbaasd” De scheidsrechter was er van uitgegaan, aangezien marga al 4 x had gescoord, dat ze de al spelregels wel kende. Niet dus.

Haar 1e ervaring bij het damesteam was in 1973. Toen werd ze 16 en moest door naar de dames. Er waren te weinig dames voor 1 team dus werden er oudgedienden opgetrommeld om samen met de 16 jarigen: Marga, Karin Doderlein de Win (zus van Huub), Mieke Beuse en Mieke Brouwer toch mee te kunnen doen in de Kring wedstrijden. Een van de oudgedienden was Nel Groot, zij was een goede keepster. Haar zus Klazien speelde ook mee alsmede de gezusters Rooker.

De meisjes waren braaf en nog niks gewend, toen moesten ze een wedstrijd spelen tegen de Waterlelie. Dat werd een wedstrijd met heel veel getrek en geduw en de rest…, mn 1 persoon met en `ziekenfondsbrilletje` op was de grootste vechter. Dus in de rust spraken de jonge WZ&PC ‘ers af om als ze nog 1x zo vervelend was dat ze bij die vrouw de bril af zouden trekken. Zo gebeurde. Al vrij snel was ze weer erg vervelend, dus met 3 meiden gingen ze haar te lijf, duwden haar goed `koppie onder` en trokken de bril van haar hoofd. De capjes hadden toen nog geen oordoppen, dus dat kon makkelijk.

De capjes hadden een witte en een blauwe kant dus bij uitwedstrijden draaide je de cap gewoon om en was je klaar. Dit veranderde toen er oordoppen aan de caps kwamen.

Marga is in de jaren 80 gestopt bij gebrek aan een damesteam. Wel ging ze toen waterpoloën bij EdVo en later bij ZVHoorn.

Later is ze wel weer teruggekomen, ook om haar broer Willem meer te zien, zie ander verslag.

Ze heeft toen jarenlang in het damesteam gespeeld tot 2016.

Ze was ondertussen ook scheidsrechter geworden.

Nu is zij nog jurylid bij thuiswedstrijden. Vind het gezellig om contact te houden met het waterpolo en met haar voormalige clubleden.

Hij een blauwe maandag gewaterpoloed als 15 jarige in het buitenbad van de Wilgenhoek.

Na als kleine jongen als zwemmend lid begon hij In 1966 hij al hulptrainer bij de vereniging.

Jacques werkte vanaf 1973 in het zwembad als badmeester en meer.

In 1974 stopte hij als trainer bij WZ&PC maar was wel badmeester dus bleef wel een betrokkenheid houden.

In 1979 vroeg de toenmalige voorzitter Henk Kruit Jacques om terug te komen als trainer.

Dat heeft hij gedaan tot 2004. Het ledental voor de wedstrijselectie is in die tijd opgeklommen van 20 leden in 1980 tot 90 leden in 2004.

Het waren pittige tijden. Trainingen voor en na zijn werk. 5 ochtenden in de week om 6uur starten met de training. Daarna werken, in hetzelfde zwembad. Na zijn werk nogmaals 2x per week, trainingen geven aan de wedstrijdzwemmers van de vereniging en Triatlon.

Nauwe samenwerking met de T.C. Maya Gevers, Nelie Frikee en niet te vergeten Elly de Weert.

In deze periode genoten ze naast de trainingen ook van de uitjes en trainingskampen naar Papendal en Duitsland. Zo iets geeft een boost voor zowel trainer als deelnemer. Met 60 man op stap, slapen in jeugdherbergen. Ook veel wedstrijden in Duitsland. Opgeklommen tot de A-competitie in 2000 (waar in ook Pieter vd Hogenband en Inge de Bruin zwommen, om er maar een paar te noemen).

Jacques was dus in 2004 gestopt met alle trainingen maar doordat zijn kleinzoon Thijs bij waterpolo speelde kwam hij toch weer terug en nu dus voor de waterpolokinderen. Deze kinderen leren wel het waterpolo in hun eigen trainingen maar er schortte nog wel eens wat aan de zwemtechniek en conditie. Nou het is Jacques wel toevertrouwd om dat op te vijzelen. Ondertussen zwemt en traint zijn dochter Femke ook bij waterpolo, dus is het nu een familiegebeuren.

Ook Jacques kwam niet met speciale anekdotes maar aangezien dit gesprek was met Bob Teunissen en Jacques kwamen er wel heel veel herinneringen boven. De mannen bleven kletsen over vele leden en gebeurtenissen. Alles volledig in positieve gezellige sfeer. Beide hadden het ook over de bereidheid van ouders om te helpen bij de verschillende activiteiten van de vereniging

Ook hij heeft genoten van de vele toernooien en feesten die daaraan verbonden waren. Er kwam een verhaal over een toernooi in Swifterbant waarbij alles zo verregend was dat alle overnachtingsvelden zo nat waren dat de boeren uit de omgeving hooi kwamen strooien zodat het allemaal toch nog net begaanbaar was.

Ook bij hem proef je dat een kantine of clubhuis of een soort Bep-kantine van belang is voor de onderlinge sfeer en gezelligheid.

Jacques kun je dus met recht een `waterrat` noemen of beter : bevlogen.

Henk Slisser

De betrokkenheid van Henk bij de vereniging begon in 1984 toen zijn dochter Sharon bij de vereniging kwam zwemmen.

In 1987 werd hij secretaris van het recreatieve deel van de vereniging

Van 2002-2006 had Henk geen betrokkenheid gehad bij de vereniging maar in 2006, na een grote bestuurswissel, werd Henk gevraagd om het algemene secretariaat onder zijn hoede te nemen. Dit heeft hij 3 jaar gedaan en is gestopt toen zijn kinderen stopten bij de vereniging.

Henk:

In de beginperiode van mijn secretariaat werd alles nog op papier bijgehouden dat was met de instroom van de nieuwe leden moeilijk overzichtelijk te houden met de vele groepen.

Er zijn toen de eerste stappen gezet naar automatisering. Daar kwam de aanschaf van mijn eerste computer zeer goed van pas. Het was de periode van PC privé projecten via de werkgever.

Er is vervolgens een database opgezet met gegevens van de recreatieve leden en werden de certificaten en diploma’s daar in bijgehouden. Maandelijks werd er een nieuwe recreatieve ledenlijst op alfabet uitgedraaid, waarbij de nieuwe leden met een sterretje werden aangeduid. Zodra de nieuwe leden, via de algemeen secretaris, in De Springplank waren vermeld, werd het sterretje verwijderd uit de database. Dit hield het ledenbestand zeer actueel en overzichtelijk.

Vanuit het dagelijks bestuur zag men de voordelen direct in, want met een geautomatiseerd bestand zouden ook acceptgiro’s afgedrukt kunnen worden.

Dit is vrij snel na de keuze van het acceptgiroformaat gelukt.

Binnen een uur lagen acceptgiro’s geprint en al klaar, terwijl de vrijwilligers er een paar weken voor nodig hadden om het te typen. Dat gebeurde ieder kwartaal en bij de start van het seizoen moest abonnementsgeld voor het gehele seizoen betaald worden.

Het zwemplan (zie onderaan dit artikel) begon in de loop van de jaren zijn vruchten af te werpen want het ledental nam in deze periode steeds meer toe, dit kwam mede doordat Purmerend in deze periode enorm groeide, iedere 5 jaar kwam er wel een woonwijk bij en iedere 5 jaar na het gereed komen van een woonwijk stroomden veel nieuwe leden uit de nieuwe woonwijk in. Dit was een goede zaak voor de club. Met de jeugdgroep ging het in de jaren 90 op een gegeven moment ook zeer voorspoedig. Het streven was om van iedere jaargang minimaal 4 meisjes en 4 jongens te vragen. Dit met de gedachte dat er een estafetteploeg voor meisjes en jongens op jaargang mogelijk zou moeten zijn.

De selectie breidde enorm uit en aangezien de oudere zwemmers veel technische vaardigheden hadden, zijn we toen begonnen hen te benaderen om op de vrijdagavond les te geven, immers op de vrijdag lag het accent op techniek. Dit werd ook gedaan met de gedachte dat dit minder problemen met het huiswerk zou geven. Maar tevens om de jeugd nog meer binding met de club te laten krijgen. De oudere vrijwilligers, vaak ouders, stonden op de dinsdagavond klaar om les te geven. Het was een periode dat de mensen over het algemeen zeer positief en bereid waren mee te helpen.

Door de uitbreidingen in Purmerend ontstond er meer behoefte aan zwemwater dat leidde tot de bouw van een nieuw sportblad dat op de plaats van het buitenbad kwam, het 50 mtr buitenbad werd een 25 mtr binnenbad.

Ondanks de uitbreiding aan zwemwater ontstonden er in de jaren 90 enorme wachtlijsten voor het elementair zwemmen bij de Wilgenhoek.

Het dagelijks bestuur heeft het toenmalige zwembadbestuur zover kunnen krijgen dat WZ&PC ook elementair zwemmen mocht gaan verzorgen.

Dat het snel een succes werd, bleek wel, aangezien de club vrij snel, na ca 2 jaar, ook een wachtlijst moest instellen. Het succes werd ook verklaard door het aantal vrijwilligers, vaak de ouders met zwemachtergrond, die hun kinderen al op de club hadden zitten maar ook de oudere wedstrijdzwemmers

De wachtlijst was ook de aanleiding om een secretariaat elementair zwemmen in te voeren. Zodat er een goede coördinatie vanuit elementair met het dagelijks bestuur zou ontstaan.

Maandelijks waren er ook bestuursvergaderingen daar rapporteerden de afdelingen wat er zo al gebeurd was en wat de plannen waren. Zo meldde de wedstrijdafdeling op een gegeven moment dat de ontwikkeling van een zwemprogramma voor wedstrijden vastgelopen was. Mede door dat mijn dochter en zoon inmiddels bij de wedstrijdafdeling zwommen, aanleiding om me er in te gaan verdiepen. Dat het ontwikkelen van het zwemprogramma uiteindelijk lukte kwam mede door de prettige samenwerking met Elly de Weerd de TC van de wedstrijdafdeling. Het enthousiasme was groot, want nu kon WZ&PC het wedstrijdprogramma veel vlotter uitdraaien en naar de drukker (Frans Hoepermans) brengen. Frans drukte ook onze clubkrant “De Springplank” af, die behalve de zomermaanden maandelijks uitkwam.

Naar verloop van tijd vroeg het DB of er aan de hand van dit zwemprogramma ook een uitslagendienst voor ons Pinkstertoernooi te ontwikkelen was.

Om een lang verhaal kort verhaal te maken, dit werd een groot succes voor de club.

Op het hoogtepunt waren er wel 3500 starts, meer konden er niet bij, in het pinksterweekend. Na ieder programmaonderdeel hing de afgedrukte uitslag van alle zwemmers van dat onderdeel in de gang. Waarvoor heel veel belangstelling was.

Dat de uitslagen zo snel beschikbaar waren was ook te danken aan de vele vrijwilligers die zich spontaan aanboden om mee te helpen.

Tijdens die Pinksterweekenden was korfbalvereniging BEP altijd weg en daardoor stelden zij hun kantine volledig beschikbaar aan WZ&PC, echt fantastisch.

Je zou bijna vergeten, maar niet minder belangrijk, dat de jaarlijkse sponsoring van bedrijven dmv computers en laserprinters mede aan dit succes bijgedragen hebben.

Hoewel het rond het jaarlijkse pinksterweekend hectisch was, kijk ik met veel plezier op deze periode terug. Mijn kinderen hebben het er nu nog wel eens over en dat geeft mij nog steeds veel voldoening.

In 1985 is Henk ook begonnen met lesgeven aan kinderen onder de 12, trimzwemmen. Het leuke is dat een leerling van toen nu een eigen fysiotherapie praktijk heeft waarbij Henk komt trainen, fysio-fitnes. Zo is er een cirkeltje rond.

Doordat Henk mooie computerprogramma`s had opgezet kwam regelmatig de vraag vanuit de Regio/ Kring om het ook daar zo op te zetten, dat was toch wel veel praktischer werken voor de vrijwilligers.

De juryvergaderingen in de Wilgenhoek hadden ook wel een bijzonder aspect. Dat was in een hok van 5x5m en er werd flink gerookt, dus als niet-roker was het wel afzien.

Elke dinsdagavond stond Henk bij de balie voor de kinderen van recreatief. Vaak samen met Els Tump, zij stond daar voor alle kinderen van elementair zwemmen, samen kenden ze dus ook alle kinderen en hadden een goede feeling met het geheel.

In plaats van een nieuwjaarsreceptie is er 1 jaar gekozen voor een Valentijns attentie. Dit omdat de club toch wel een `stille liefde` was van de vrijwilligers. Iedereen was blij verrast met de chocolade attentie, wellicht een mooie actie om in gedachten te houden voor een andere keer?

De attenties werden bij verscheidene vrijwilligers ook thuis gebracht, zo gebeurde het, dat mensen het in eerste instantie als persoonlijke liefde opvatten.

Zwemplan WZ&PC

1e jaar voorbereiding basiszwemdiploma met 6 testen in het seizoen sept/juni

2e jaar Basiszwemdiploma met 6 testen

3e jaar ZwemVaardigheid 1 met 6 testen

4e jaar ZV 2 met 6 testen

5e jaar ZV 3 met 6 testen

Daarna Trimgroep

De dinsdagavond en vrijdagavond waren van 17:30 tot 19:00 voor de recreatieve afdeling gereserveerd. De jongste groepen zwommen in het blok van de eerste drie kwartier.

De gevorderden, ZV1 t/m ZV3, Trimgroep in het tweede blok van 3 kwartier.

Op de dinsdag werd er op vaardigheden en op vrijdag op techniek geoefend.

Tevens werd er een jeugdgroep in het leven geroepen waar de jeugd conditioneel voorbereid werd voor de wedstrijdafdeling.

In januari/februari werden op twee avonden, tijdens de reguliere zwemavonden, de clubkampioenschappen recreatief gehouden. Een paar weken later was er op een zaterdagavond de feestelijke zwemdisco waar de prijzen werden uitgereikt.

Er werden ook maandelijks recreatieve wedstrijden georganiseerd met andere zwemverenigingen uit de regio. Met ons pinkstertoernooi opende de recreatieve afdeling op zaterdagmiddag het toernooi, waar de kinderen ook medailles konden winnen.

De kinderen kregen na iedere wedstrijd allemaal een oorkonde waarop de gezwommen tijd vermeld stond. Er werden in de jaren 90 ook clubrecords recreatief ingevoerd, deze werden maandelijks afgedrukt in de Springplank.

Uit bovengenoemde evenementen werden de kinderen voor de jeugdgroep gevraagd.

De kinderen stroomden dan in maart de jeugdgroep in.

Dit was een extra lesuur op de donderdagavond, hetgeen ook de clubavond was waar de wedstrijdafdelingen trainden en ouders na negen uur hun baantjes konden trekken. Ik heb begrepen dat het zwembadbestuur deze avond de vereniging helaas afgenomen heeft.

Het dagelijks bestuur had rond de jaren 80 Jacques Tolsma gevraagd of er meer zwemstructuur, binnen de club mogelijk was.

Daar is het zwemplan van WZ&PC uit ontstaan. De behoefte naar structuur was ontstaan na de opening van het binnenbad in 1974.

De opzet was dat er uiteindelijk meer jeugd met kwaliteit naar de wedstrijdafdelingen zou doorstromen.

Naar verluid voldoet de opzet tot op de dag van vandaag.

Danny Berg

Danny is op 9 jarige leeftijd lid geworden van de waterpolo afdeling, in de Wilgenhoek, binnenbad. Hij had zijn A en B al elders gehaald.

Hij wist toen al, in 1979, dat waterpolo zijn zwemactiviteit zou zijn. Hij heeft ruim 30 jaar actief waterpolo gespeeld, vanaf 1995 ook scheidsrechter, en is aansluitend nog 10 jaar scheidsrechter geweest voor de vereniging.

Soms was het wel lastig om voor of na de eigen wedstrijd te schakelen naar fluiten.

Het was ook altijd puzzelen: spelen in Purmerend en fluiten in Zaandam op dezelfde dag. Momenteel zijn de afstanden nog groter geworden en moet je soms fluiten in Amersfoort, dat haalt de lol er wel vanaf, zeker als het publiek en/of spelers zich niet bepaald positief uitlaat. Voorheen kon je als scheidsrechter een afstandslimiet aangeven maar de KNZB krijgt dan de schema`s niet meer rond.

Met veel plezier kijkt Danny terug op `Het KoekstadToernooi`, een jaarlijkse happening in Deventer, met wedstrijden in een vijver aan de IJssel. Het water was KOUD, te koud! Danny was er niet in te krijgen. Sommigen sprongen erin alsof het niks was. Houtskoolvuurtjes om bij op te warmen, slapen in een grote legertent, keten. Kortom altijd gezellig.

Ook het MobyDickToernooi was een fantastisch gebeuren met een spannende competitie. Samen dingen doen en een goede organisatie, dat maakt de gezelligheid, feest.

Hij weet ook nog van een Toernooi in Uitgeest. Kreeg de tip om vooraf zijn benen in te smeren met mayonaise zodat die lekker glad werden en niet te pakken. Nu als technisch onderhoudsmedewerker in het zwembad in Alkmaar, zal hij deze tip niet aanraden. Bij elke wedstrijd was het weer spannend en altijd kwamen ze als team voor elkaar op. Dat klinkt als een hecht team. De waterpoloërs hebben toch een aparte band, het is een kleine wereld en je komt elkaar weer overal tegen.

Anekdotes: 1:Tijdens de wedstrijd werd man 1 overzwommen door man 2. Toen man 1 weer bovenkwam wilde Danny hem de bal mee geven maar man 1 was zo snel met het uitdelen van een klap aan man 2 dat hij juist een UMV4 tegen kreeg. Tja in het vuur van het spel, te snelle actie. Dit gebeurt ook nu wel eens!

2: Tijdens een dameswedstrijd kwam er tijdens de wedstrijd een dame het water uit, loopt op de Scheids (Danny) af, trekt haar badpak naar beneden, wijst op de krassen op haar borst. Tja hoe kun je dit soort zaken niet zien in de wedstrijd. Blijkbaar had hij dat wel moeten zien gebeuren volgens de dame in kwestie.

3: In 1 team een grote beer van een vent, in het andere team een heel ielig jongetje. Grote man doet alsof hij onder water wordt getrokken door de jongen. Te ongeloofwaardig, dus Danny gaf niet de bal mee zoals de grote man had gewenst. Kreeg allerlei fraaie woorden toegeschreeuwd. Achteraf gaf de grote man wel toe dat Danny het wel goed had gezien en dat het theater was.

4: Publiek wist beter dan de scheidsrechter om te wedstrijd te fluiten. 1x heeft hij zelfs iemand in het publiek aangeboden om van plaats te wisselen zodat Danny rustig kon gaan kijken hoe de toeschouwer dan wel goed zou fluiten. Nee dat was toch niet de bedoeling!

Het vervelendste was om het damesteam van de eigen vereniging te fluiten, of die uit Alkmaar omdat hij in dat zwembad werkzaam is en ook veel mensen kent. De dames hopen dan altijd op een voortrekkersrol. Dat gaat niet lukken.

Op zich was het leuk om samen met Willem of met Marga te fluiten.

Soms was de luchttemperatuur in de zwembaden zo hoog dat ze in de pauze echt even naar buiten moesten om af te koelen

De barbeques bij Piet waren ook altijd een genot om aan deel te nemen.

Danny is 5 jaar geleden lid van verdienste geworden van de vereniging.

Hans van Zwol

Hans is betrokken bij WZ&PC door zijn zoon Steven en dochter Kim, ongeveer eind jaren `70.

Beiden leerden ABC zwemmen in Zwembad “De Wilgenhoek” o.a. door Jacques Tolsma. Eerst in het buitenbad en later in het bijgebouwde binnenbad. Door dat contact met Jacques werden beiden lid van WZ&PC.

Kim is al met al ruim 15 jaar actief geweest bij recreatief en de selectie. Haar specialisatie was de rugcrawl. Kim heeft daarna zelf nog 12 jaar als zwemonderwijzer in het bad gewerkt.

Steven is, tot zijn militaire diensttijd, ook lid geweest van de selectie van WZ&PC; zijn specialisatie was de vlinderslag.

Hans zijn vrouw Loes is een periode tijdwaarneemster geweest en heeft soms ook de jurytafel gedaan.

Hans werd bij de vereniging betrokken vanwege het wachten tijdens de trainingen (om 6 uur in de ochtend) en ook door het wachten en kijken tijdens de vele uit- en thuiswedstrijden.

In de jaren 80 is Hans 6 jaar voorzitter geweest. Dit kwam deels voort uit het organiseren van het 60-jarig bestaan van de vereniging. Prachtig naslagwerk!

In 1983 is het ABC zwemmen bij de vereniging begonnen, dat was een mooie financiële stimulans voor de club.

Aangezien wij nl naast de bekende contributie geen andere inkomsten hadden (bijv. geen clubhuis) was ABC een mooie bron van inkomsten.

Jacques heeft alle vrijwilligers opgeleid om vellig en goed ABC lessen te gaan geven aan de kinderen.

Het ABC was de KURK waarop de vereniging dreef!

Hans heeft fijne herinneringen aan de Pinkstertoernooien en aan de buitenlandse uitstapjes.

Elke 2 jaar in het Paasweekend naar Northeim in Duitsland. Alle kinderen met de bus erheen, slapen bij gastgezinnen, eten werd gemaakt door militairen en gezamenlijk genuttigd in de kazerne. Vaak was er wel 1 dagdeel in zo`n weekend voor uitstapjes in de buurt. Zo herinnert hij zich dat het dan nog wel eens sneeuwde, of ze gingen naar de zonegrens Oost/West. Dat maakte wel indruk op de kinderen. Als ouders meegingen dan was dat op eigen kosten en zelf een hotelletje regelen o.i.d., dus het was echt een weekend voor de kinderen en het zwemmen.

Polo ging in die tijd ook een- of tweemaal per jaar naar Duitse toernooien.

Eenmaal zijn ze met de selectie naar Southend-on-Sea in Engeland geweest. Dat was een bijzondere ervaring, met de boot van Hoek van Holland naar Harwich en vandaar verder met een bus. De kinderen werden opgevangen en ondergebracht bij Engelse families.

Bij het Pinkstertoernooi alhier, kwamen ook clubs uit het buitenland naar ons. Dan fungeerden wij als opvang en gastgezin voor de kinderen. Het was toen ook heel fijn dat wij regelmatig de beschikking kregen van de Bep-kantine, 100 m vanaf ons thuisbad “De Wilgenhoek”.

Na zijn voorzitterschap heeft hij nog jaren de redactie van het clubblad “De Springplank” onder zijn hoede genomen. Aangezien Hans iemand was die al in een vroeg stadium een computer tot zijn beschikking had, was deze vraag aan hem gesteld. Dat leidde ook relatief vroeg naar een digitale versie van het clubblad. Een aantal jaren naast elkaar: zowel op papier als digitaal. (Vanaf 2009 is er helemaal geen papieren clubblad meer te vinden).

De onderlinge sfeer bij de club was goed. Tijdens zijn voorzitterschap hielden ze de bestuursvergaderingen, eenmaal per maand, bij Hans thuis. Na de nodige bespreekpunten te hebben doorgenomen, kwam er een drankje op tafel en bleef het nog lang gezellig in huize van Zwol.

Tot 2010 is Hans vrijwilliger gebleven van de vereniging en werd toen benoemd tot erelid.

Hierbij dan een paar anekdotes en weetjes uit mijn periode bij WZ&PC.

Ik ben in 1978 als 17 jarig jochie vanuit het pittoreske Limburgse dorpje Steyl aan de Maas voor mijn werk verhuisd naar de grote stad Amsterdam. In Limburg speelde ik al waterpolo bij de vereniging “Mosa Regio” Het 1e jaar in Amsterdam zat ik intern op de politieopleidingsschool. Na de opleiding ben ik in Purmerend verzeild geraakt omdat er in Amsterdam geen woning te vinden was. Omdat ik mijn sport weer wilde oppakken en ook andere mensen wilde leren kennen, heb ik mij aangemeld bij WZ&PC in de Wilgenhoek. Ik denk dat het rond 1980/1981 zal zijn geweest.

Kennelijk had ik nog wat balgevoel overgehouden en werd meteen na de eerste training opgenomen in het 1e team. Ik was natuurlijk nog een broekie tussen de oudere spelers. Van dit 1e team is alleen Martin nog bij de vereniging. Ik voelde mij prettig bij deze vereniging en zag de oudere spelers vertrekken en de plaatsen werd ingenomen door jongere spelers. Ik ben toen ook meteen het jongensteam gaan coachen en trainen. Dit was een leuk team van vrienden en er werd hard getraind. Met dit team zijn we nog enkele malen als 2e geëindigd en moesten alleen het huidige De Zaan voor ons dulden. Leuk is ook dat deze jongens naar verloop van tijd samen met mij in het 1e team kwamen spelen. Erik Gaipa is een van deze broekies waar ik nog steeds mee polo.

Met dit jeugdteam gingen wij elk jaar naar een 2 daags-polotoernooi in Heemstede. Polo speelden zij in het binnenbad en buiten werden de tentjes opgezet. Ook daar werd s’avonds gefeest door de jongens. Marja ging toen ook al mee als begeleidster en wij maakten toen een soort bowl met heel veel fruit zodat we toch nog wat gezonds binnen kregen.

Ook moest je dan als coach/begeleider soms het onderspit delven en werd je rug met een permanent marker volgeschreven. Het zijn en blijven natuurlijk wel haantjes, de boys.

Met het herenteam gingen wij toen al naar het Moby Dick toernooi. Dat was altijd een sportief en vooral gezellig weekend. Overdag lekker spelen en s’avonds feesten in de grote feesttent met band. Later gingen ook de dames mee. Toen diverse spelers, waartoe ik ook behoorde, kinderen kregen gingen die gewoon mee en werden de tentjes verruild voor caravans en vouwwagens. De kinderen vonden het ook prachtig en namen zelfs vriendjes mee.

Er werd daar zelfs ter plekke een mini-waterpolo toernooi georganiseerd voor de kids wat weer door WZ&PC gewonnen werd. Mijn dochter is na het recreatief zwemmen van WZ&PC ook gaan waterpoloën.

Tot op heden gaat er nog steeds een heren- en damesteam steeds richting Nieuw-Amsterdam, vasthoudend aan een mooie traditie. Van al die jaren kan ik vele A-4tjes vullen maar dat mag helaas niet. Het credo is: wat bij Moby Dick gebeurd blijft bij Moby Dick.

Met het eerste team zijn wij ook diverse malen gepromoveerd en soms ook weer gedegradeerd maar de onderlinge gezellig is altijd gebleven. Eigenlijk is het één groot vriendenteam met soms iemand eraf en een nieuwe daarbij. Ook buiten de vereniging zoeken wij elkaar steevast op en zijn met racefietsen begonnen als de competitie ten einde was. Dit is nog steeds vaste prik op de maandagavond en zaterdags op de mountainbike als er geen wedstrijd op de rol staat.

Zoals bij elke sport, of skiën , heb ik ook wel eens een blessure opgelopen maar dan ging je gewoon mee en stond je aan de kant als coach, zijn assistent of gewoon publiek.

De teller staat tot nu toe op 2 gebroken neuzen en een gebroken vinger. Dus valt reuze mee. Met mijn andere sporten liep ik soms ook wel wat averij op.

Ik heb het bij WZ&PC altijd als zeer prettig ervaren en mij altijd thuis gevoeld. Heb daar veel vrienden, kennissen en veel leuke herinneringen aan overgehouden. Ik ben nu 62 en vindt het spelletje nog altijd leuk al is het natuurlijk niet meer het niveau waarmee ik binnen kwam.

Dus aan de wedstrijdzwemmers van de club zou ik zeggen, als je niet meer met de top kan meekomen of de ambitie ontbreekt, dan kan je bij ons nog jaren mee. Zwemmen kan je al, wij hoeven je alleen nog maar te leren tijdens het zwemmen om het balletje te hanteren en gooien. Van het huidige damesteam dat ik train is ook bijna de helft afkomstig van de wedstrijd afdeling en de ander helft van het handbal.

Ik hoop dat de verlening nog jaren blijft bestaan En als het spelletje dan niet meer gaat kan ik mij altijd wel ergens nuttig maken voor deze vereniging. Ik heb hier veel mooie herinneringen aan te danken en veel plezier beleeft

Grtjs nummer 5, Geert

Els heeft van 1992 tot 2017 in het bestuur gezeten van WZ&PC en dan met name voor de recreatieve kant. In totaal dus 25 jaar.

Het begon toen haar kinderen gingen zwemmen.

Haar oudste zoon Erik had zijn zwemdiploma netjes gehaald maar haar zoon Simon was niet echt te porren. Hij bleef uitstellen en werd dan weer een baan terug gezet (waar het warmer was) en vorderde maar minimaal. Al met al heeft hij bijna 2 jaar over zijn A diploma gedaan. Pas toen er een vakantie met verblijf op een boot in zicht kwam was hij gemotiveerd om zijn diploma te halen. Els zei nl.: ”Als je niet je diploma hebt mag je niet aan boord van de boot”. Zo ook waren er anderen die dat tegen hem zeiden. Ja het was dus kiezen tussen achterblijven of afzwemmen en meegaan.

Toen haar dochter Silvia 3,5 jaar was vond die dat ze wel al prima zonder vleugels in het diepe bad kon zwemmen want haar grote broers mochten dat ook!! Het was dus tijd om haar op zwemles te doen maar er was een lange wachtlijst. De enige manier om de wachtlijst iets in te korten was door meer trainers langs de kant te zetten en zo is Els haar WZ&PC-carrière begonnen.

Erik is wedstrijden gaan zwemmen en Silvia ging door met kunstzwemmen. Els bleef dus betrokken en heeft ook al snel een bestuursfunctie gekregen. Ook toen de kinderen allang klaar waren is Els gebleven. Het was altijd gezellig op de vergaderingen en goede ideeën konden worden uitgevoerd. Zo ontstond sterrenplan als tussenfase van A,B,C naar Zwemvaardigheid 1,2,3. Er was nl. een wachtlijst voor de zwemvaardigheden en ze wilden toch graag de kinderen betrokken houden op een leuke positieve manier. Eind jaren `90 was het ledental nl. 500-600 leden.

Els vond met name het elementaire deel leuk om te doen, om daarbij betrokken te zijn. Ze kijkt met plezier terug op de jaarlijkse uitjes van de trainers van elementair. Altijd heel gezellig.

Er is wel meer verbinding met het zwembad. Zoon Erik is getrouwd met Femke (dochter van Jacques) en toen Thijs (kleinzoon) geboren werd zat Els bij het zwembad. Zo ook bij de geboorte van Lars (kleinzoon) zat Els in een jaarvergadering van de vereniging. Tja zo kan het lopen.

Het Sinterklaasfeest was voor elementair geweldig om te doen. Er was altijd wel iemand te vinden als Sinterklaas (Henk de Kruijff, Cor Zoontjes) en grotere kinderen konden prima als zwarte piet optreden. Soms ging er wel iets niet helemaal goed. Simon was piet en belandde geschminkt en wel in het water. Dat was niet de bedoeling maar ach, het kan gebeuren.

Els was ook jurylid bij wedstrijdzwemmen, ook heel gezellig (altijd borrelen na de wedstrijden). Dat hield op toen het zwembad overging naar het Leeghwaterbad.

Recreatieve wedstrijden, clubkampioenschappen met disco, Pinkstertoernooien. Alles kon op positieve aandacht van Els rekenen.

In 1995 deden er wel 26 verenigingen mee aan het pinkstertoernooi. Pittige organisatie om te doen maar ook heel leuk.

In 2008 was er een allerlaatste mogelijkheid voor haar dochter Sil om het laatste diploma van kunstzwemmen te behalen. Daarvoor had ze het al een aantal keren geprobeerd maar steeds lukte dat net niet. Deze keer moest het lukken en zo gebeurde. Hierna werd de afdeling kunstzwemmen

opgeheven. Niet omdat Sil haar punten binnen had maar het was voor de vereniging niet meer haalbaar om het te blijven aanbieden.

Erik heeft zijn laatste diploma van zwemvaardigheid niet gehaald omdat hij niet van de duikplank dook maar OP de duikplank. Dat leverde hem een gat in zijn hoofd op en hij werd prachtig verbonden als een paasei!

Sil heeft een gescheurde lip opgelopen.

Simon was een keer zodanig uitgegleden dat hij met zijn hoofd tegen een bank aan was geknald en bewusteloos bleef liggen. Of de badjuf (Els) maar even boven wilde komen want er was wat met haar zoon.

Kortom wie beweerd dat zwemmen een ongevaarlijke sport is moet maar eens met Els praten. Bovenstaande gebeurde nl. binnen het tijdsbestek van 1 jaar.

Na afzwemmen kreeg elk kind een bijzonder aandenken. De ene keer een bordje of beker, dan weer een handdoek, tas, bidon, etui, placemat etc. Elke keer werd er weer iets anders bedacht. Soms ook met leuke teksten er op: `Hoera, ik heb mijn A`, `JippieJee, ik heb mijn B` en nog meer.

Bij de overstap van de Wilgenhoek naar het Leeghwaterbad zijn er veel bekers weggedaan omdat ze helemaal verroest waren of beschadigd.

Els heeft een schat aan foto`s, artikelen en attributen.

Els is lid van verdienste voor al haar werkzaamheden als vrijwilliger bij WZ&PC.

100 Jaar, 1000 verhalen

Toen ik samen met mijn vader op de fiets naar Zuidoostbeemster toog om me als lid op te geven voor waterpolo, had ik er nog geen idee van dat ik pas zo’n 45 jaar later het geheim van waterpolo zou doorgronden. Maar daarover later meer.

Mijn zwem carrière begon met zwemles op 7 uur ’s morgens in het buitenbad van de Wilgenhoek. Of beter, het was gewoon in ‘de Wilgenhoek’, want we hadden alleen het 50 meterbad, zonder dak. Oh wat haatte ik die ochtenden, met mijn voeten op de ijskoude betonnen vloer (slippers moesten blijkbaar nog uitgevonden worden) van de kleedkamer. Het waren van die kleine hokjes waar je je naar binnen moest kronkelen, met net te weinig ruimte voor je spullen – en nadat je je schoenen had uitgedaan dus met die vreselijke kou aan je voeten. En dan moest je dat door de nacht afgekoelde water nog in, om die eindeloze afstand van 50 meter en weer terug (en dat eindeloos vaak herhaald) af te leggen. Het was, kortom, zeer onwaarschijnlijk dat ik na mijn B-diploma ooit nog voet in een zwembad zou zetten.

Maar het liep anders. Want een vriendje van school zat op waterpolo, voetballen vond ik niets en het zwembad was slechts een paar minuten fietsen van mijn huis. We begonnen bij de pupillen, met meneer Van der Meer jarenlang als coach. Al snel speelden we competitie, in de auto naar Velzen, Beverwijk, Krommenie en altijd weer dat onvermijdelijke Den Helder. Ook speelden we veel toernooitjes met de aspiranten – waar tante Carla (de vrouw van onze coach) boterhammen voor een heel weeshuis en een polo team meenam en op verzoek, of (vaker) op eigen initiatief je koude tenen weer tot leven wreef. Ik de aspiranten tijd begon er een toernooitje aan de andere kant van het land, wat zou uitgroeien tot het toch wel vrij legendarische Moby Dick toernooi in Nieuw-Amsterdam.

Teamgenoten kwamen en gingen, en in de loop van de jaren ontstond er een steeds hardere kern van jongens die bleven. Zeker toen we van de Heren Jeugd naar de Herenteams doorstroomden kwamen de diverse jaren samen, en vormden we een hecht blok van jongens naar volwassenen, naar jonge vaders tot de rijpe allrounders / nog steeds Jonge Goden die we nu zijn. Al die jaren speelden we zoals onze club al jaren deed en doet, verdienstelijk regionaal niveau of misschien dan toch wel ‘Derde Klasse Bal op het Dak’ (dank je voor de quote, John ). Echter niet zonder trots, en ik weet dat ik het tot vervelens toe bij mijn kids (en de verre omtrek van mensen) blijf herhalen, wil ik erop wijzen dat we drie jaar lang de ranglijsten van de KNZB Bondsklasse bevolkten (zij het in het rechterrijtje vrij onderaan, dat dan toch ook weer wel).

Met nog meer en met niet te onderschatten trots wil ik toch zeker vermelden dat Marja en ik toch twee polotalenten hebben weten voor te brengen. En -hand on heart- we hebben ze alle mogelijkheden gegeven om andere sporten te doen, er is nooit gepusht (wellicht wat gestimuleerd als we weer eens spelers tekort kwamen), maar uiteindelijk kwamen zowel Sophie en Lars bij de polo terecht – het verhaal van de appel en de waterpolo boom.

Een vraag die voorbijkwam was ‘waarom ben je bij de club gebleven?’ Het antwoord is verpletterend eenvoudig: er was geen tijd om te stoppen. Want als je je dochter naar de zondagochtend training brengt, dan ga je toch net zo makkelijk zelf ook even trainen geven? En als je dan toch trainer bent, waarom zou je dan ook niet het pupillen-team en de teams die volgden coachen? Je knippert met je ogen en jaren later coach je het Heren Jeugd team van je zoon…

Beginnend als trainer/coach van een pupillen team was een ervaring op zich. In het begin konden we er weinig van, maar alleen al de reisjes naar de zwembaden waren een en al gezelligheid. Al snel ontstond de traditie om op de achterbank tijdens de langste rit -naar Den Helder- het zelfbedachte spel ‘Geen Ja, Geen Nee en Geen Uhh..’ te spelen. In het begin werden we dus regelmatig afgedroogd door een net iets meer ervaren tegenstander, maar het maakte niet uit, iedereen stapte weer even vrolijk de auto in terug naar Purmerend, om weer ‘Geen ja, Geen Nee, etc.’ te spelen. Een paar jaar later werden we tweede in de competitie – wat we vierden met een barbecue, medailles en veel gezelligheid.

Het mooiste wat je in een sportcarrière mee kan maken, viel mij ten deel: het moment dat mijn (toen) puberzoon op een toernooitje (Moby Dick natuurlijk, where else) voor het eerst met het Herenteam meedeed, we samen speelden en elkaar de bal toespeelden. Niet lang in het water maakte Lars zijn eerste doelpunt bij de Heren. Vooral het spontane applaus van mijn matties waar ik al jaren mee speelde was super.

Waterpolo is zo’n sport die eigenlijk nooit afgelast wordt, of het moet een dag met ijzel of sneeuw gewesst zijn. Tot covid kwam, natuurlijk. Op zaterdagavond hadden we nog in Den Helder (jawel) gespeeld, we hadden nog verwoed een plek gezocht en gevonden om iets met elkaar te drinken… en op zondag was het ineens over. Iedereen in de lockdown.

In de loop der jaren zijn we met een aantal mannen gaan fietsen op de racefiets en mountainbike. Tijdens de lockdown hebben we snel het waterpolo wedstrijdritme vervangen door rondjes op de MTB – want onze Tempels van de Ziel, deze godenlijven, moesten natuurlijk wel onderhouden worden. En daar, op een vrijwel verlaten parkeerplekje in het bos bij Hoge Vuursche, met een dampend lichaam, een flesje bier in de hand, in de druilerige regen, begreep ik het geheim van Waterpolo. Het is het spel, het is het winnen en het verliezen, het is de nazit. Maar vooral is het de verbondenheid met je sportende vrienden – het maakt inmiddels niet meer uit wat we doen en of we winnen of verliezen, als we maar lekker met elkaar kunnen sporten en kletsen over van alles en niets.

Dit is met niets te vergelijken en ik hoop er nog vele jaren met mijn matties en met alle WZ&PC vrienden van te genieten.

Stefan van Alen

Allereerst wil ik het huidige bestuur en de leden van WZ&PC van harte feliciteren met het 100 jarig bestaan van de vereniging.

Ik heb een overzicht gemaakt van mijn werkzaamheden voor de vereniging, ik heb dat met heel veel plezier jaren gedaan en kijk hierop terug als een leuke periode van mijn leven.

Onze dochter (toen 7 jaar)was nog maar kort lid van WZ&PC toen er in 1983 een feest werd georganiseerd vanwege het 60 jarig bestaan van de vereniging.

Zij begon met zwemmen bij de recreatieve afdeling en stroomde na 2 jaar door naar de Speedo groep van de wedstrijdafdeling. Als ouders gingen wij trouw mee naar de wedstrijden tot er op een gegeven moment aan mij werd gevraagd om verslagjes met tijden te schrijven voor

het Noord Hollands Dagblad en voor de clubkrant.

Na de wedstrijden zat ik op mijn toen nog schrijfmachine een verhaal te tikken over de wedstrijd en de namen van zwemmers met hun tijden, ook eventuele PR’s of soms een CR werden dan vermeld.

Dan zo snel mogelijk naar de krant rijden om het verslag in te leveren op de sportredactie.

Bijna een wekelijkse handeling.

Intussen ben ik in 1987 official geworden als tijdwaarnemer en stond ik tijdens de wedstrijden aan het water om tijden te noteren.

Ik werd gevraagd om mee te lopen als TC wedstrijdzwemmen om de functie daarna over te nemen van Nelie Frikkee. Een schitterende periode, het leek bijna wel een 40-urige baan maar ik zou het niet gemist willen hebben. Begon nog allemaal handmatig met startkaarten schrijven, startlijsten versturen en programma’s maken wanneer de wedstrijd in ons bad werd georganiseerd.

Later werd dit geautomatiseerd omdat Henk Slisser een computerprogramma had gemaakt waarmee wij als 1 van de eersten (zeker in Noord-Holland) mee konden werken, ontzettend veel tijd werd er gewonnen en een systeem waar andere verenigingen van opkeken.

Tijdens het meelopen als TC zouden wij een weekend met de wedstrijdploeg naar Papendal gaan,

in mijn enthousiasme was ik op zoek gegaan naar sponsors om iets meer activiteiten te kunnen

doen met de zwemmers. Deze actie (ik heb het over 1986) werd niet in dank afgenomen door het bestuur en heb mijn excuses daarvoor gedaan (de opbrengst was 200 gulden!!!).

Waarschijnlijk liep ik mijn tijd vooruit??

Ondanks dit voorval heeft het me er niet van weerhouden om mijn schouders eronder te zetten als TC want ik heb dit nog vele jaren gedaan.

Om het jaar gingen we tijdens het Paasweekend naar Northeim in Duitsland, met de bus op stap met de zwemmers en slapen op luchtbedden (in een klaslokaal van een school), ja daar werden natuurlijk geintjes mee uitgehaald. Maar er werd ook veel gezwommen en mooie grote medailles gewonnen.

Ook het Pinkstertoernooi werd weer nieuw leven ingeblazen, samen met Lenie van der Velde hebben wij een driedaags toernooi neergezet waar heel Nederland over sprak. Schitterende grote medailles met het stadhuis op de Kaasmarkt afgebeeld. Deelnemende verenigingen konden kamperen op het BEP korfbalterrein en wij mochten de BEP kantine dat weekend gebruiken, een BBQ en een Disco met dj maakte zo’n weekend tot een groot succes.

Ook door ouders enthousiast te maken iets voor de vereniging te willen doen kon er veel gerealiseerd worden. Zeker door al deze medewerking hebben we WZ&PC op de Nederlandse kaart gezet

Oh ja, in de herfstvakantie gingen we van maandag tot vrijdag op trainingsweek. De fietsen werden met een vrachtauto naar een groepsaccommodatie gebracht en de zwemmers door hun ouders.

In dit grote huis werd gegeten, geslapen en gekeet.

Vandaar uit op de fiets naar een zwembad of sportzaal om trainingen te doen.

Ook een bonte avond als afsluiting werd niet vergeten.

Iedere dag heel veel brood halen bij de bakker, veel aardappels schillen en groenten schoonmaken.

Met onze zwemmers gingen we als seizoen afsluiting zwemmen in Lelystad (later Swifterbant) ook weer met kamperen en vooral veel lol.

In Swifterbant was een keer zoveel regen gevallen dat boeren uit de omgeving balen stro kwamen brengen om het een beetje begaanbaar te houden.

Ook de progressie bij de zwemmers werd van hoog niveau, door de inzet van trainers Jacques Tolsma en Yvonne Oostwal en hun medewerkers zijn we van district competitie naar het hoogste van Nederland gekomen, de A competitie.

Toen er plannen waren voor een nieuw zwembad mochten bestuursleden meedenken wat voor de vereniging belang zou hebben, o.a. meer tribunes, eind van het liedje bleek daar weinig geld voor bestemd maar kregen wij wel elektronische tijdmeting.

Er werden vele wedstrijden georganiseerd, elektronisch genoteerde tijd had een voordeel

voor eventuele limieten voor Kring- en de NK-wedstrijden.

Vanwege de opening van het Leeghwaterbad heeft de KNZB samen met mij een NK estafette wedstrijd georganiseerd, zwemcapaciteit hadden we wel maar publiek konden we nauwelijks kwijt.

Jammer dat Purmerend niet op nationaal niveau een zwembad kon realiseren terwijl de locatie prachtig is gelegen.

Ondertussen heb ik bij mijn werkzaamheden ook nog de volgende cursussen gedaan zoals Jurysecretaris, Kamprechter en uiteindelijk Scheidsrechter.

Ik ben op gegeven moment gestopt met mijn TC werkzaamheden en Peter Hoopman als mijn opvolger kunnen vinden.

Mijn werkzaamheden bij WZ&PC werd in 2007 beloond door de gemeente Purmerend om mij

de zilveren waarderingsspeld toe te kennen.

In een latere periode heb ik nog de functie van voorzitter mogen bekleden, leuk om te doen maar het ging goed met de club en WZ&PC zat in een rustige periode, waar ik wel mijn werk aan had maar geen zorgen om had.

Door al mijn ervaringen als official ben ik voor de Kring Noord-Holland docent en examinator geworden voor tijdwaarnemer en Jurysecretariaat. Ook opleiden van nieuwe scheidsrechters en begeleiden bij hun beoordeling heb ik met veel plezier mogen doen.

Intussen had ik me ingezet om het 75-jarige (in de Doele) en 90-jarige bestaan (in het Leeghwaterbad) van de club te mogen organiseren.

Bij het 90-jarig bestaan werd ik tot Erelid benoemd, een mooie titel als blijk van waardering

voor al die jaren waarvoor ik me heb ingezet.

Jaren waar ik met oud bekenden nog met plezier op terugkijk.

Ik wens het bestuur van WZ&PC het allerbeste toe voor nog vele jaren zwemplezier.